ای که برده ای ز دستم
همه دین و عقل و هوشم
ای که برده ای ز دستم
همه دین و عقل و هوشم
همه دین و عقل و هوشم
ای که برده ای ز دستم
همه دین و عقل و هوشم
همه جان من تهی شد
همه جان پر شد ز دردم
که تویی مرهم دردم
من به مرهم نیاز دارم
بیا ای الهه ی قلبم
که تویی مرهم دردم
همه جان من فدای آن دو قلبی
که نگار کرده ای تو به آن جدار قلبم
دل من فدای عشقت که به
عشق پاک تو من تا ابد نیاز دارم
عشق مثل پرواز پرندست
عشق خواب یک آهوی رمندست
من زائری تشنه زیر باران
عشق چشمه آبی اما کشندست
من می میرم از این آب مسموم
اما اون که مرده از عشق تا قیامت هر لحظه زندست
من می میرم از این آب مسموم
مرگ عاشق عین بودن؛ اوج پرواز یه پرندست
تو که معنای عشقی به من معنا بده ای یار
دروغ این صدا را به گور قصه ها بسپار
صدا کن اسممو از پشت شب از ...دیوار
برای زنده بودن دلیل آخرینم باش
منم من بذر فریاد ؛ خاک خوب سرزمینم باش
طلوع صادق عصیان من ؛ بیداریم باش
عشق گذشتن از مرز وجوده
مرگ آغاز راه قصه بوده
من راهی شدم نگو که زوده
اما اون که عاشقونه جون سپرده هرگز نمرده
عشق خواب یک آهوی رمندست
من زائری تشنه زیر باران
عشق چشمه آبی اما کشندست
من می میرم از این آب مسموم
اما اون که مرده از عشق تا قیامت هر لحظه زندست
من می میرم از این آب مسموم
مرگ عاشق عین بودن؛ اوج پرواز یه پرندست
تو که معنای عشقی به من معنا بده ای یار
دروغ این صدا را به گور قصه ها بسپار
صدا کن اسممو از پشت شب از ...دیوار
برای زنده بودن دلیل آخرینم باش
منم من بذر فریاد ؛ خاک خوب سرزمینم باش
طلوع صادق عصیان من ؛ بیداریم باش
عشق گذشتن از مرز وجوده
مرگ آغاز راه قصه بوده
من راهی شدم نگو که زوده
اما اون که عاشقونه جون سپرده هرگز نمرده
چاره
اوبود ، او که زندگیم را تباه کرد
او بود که آنچه بود بباد سپرد
او بود که آنچه در من خانه کرده بود
ازمن ربود و برد و ندانم کجا سپرد
او بود ، او که زندگیم را به خون کشید
وانگه بر آنچه کرد ، نگه کرد و خنده کرد
چون آفتاب صبح که بر مرگ تیرگی
خندید و شمع سوخته را سر فکنده کرد
گفتم که شور عشق وی سر بدر کنم
اما خدا نخواست ، دریغا خدا نخواست
وان شیوه های که عقلم بکار بست
بر عشق من فزود و ز اندوه من نکاست
دیدم که سرنوشت سیاهم جز این نبود
آری ، جز این نبود که پابند او شوم
چون ناله ای که بفشردش پنجه سکوت
از لب برون نیامده ، در دل فرو شوم
اکنون من و خیال من و انتظار من
وین شام تیره دل که در او یک ستاره نیست
گر بایدم گریختن ازچنگ این خیال
جز مرگ چاره سوز ، مرا راه چاره نیست
اوبود ، او که زندگیم را تباه کرد
او بود که آنچه بود بباد سپرد
او بود که آنچه در من خانه کرده بود
ازمن ربود و برد و ندانم کجا سپرد
او بود ، او که زندگیم را به خون کشید
وانگه بر آنچه کرد ، نگه کرد و خنده کرد
چون آفتاب صبح که بر مرگ تیرگی
خندید و شمع سوخته را سر فکنده کرد
گفتم که شور عشق وی سر بدر کنم
اما خدا نخواست ، دریغا خدا نخواست
وان شیوه های که عقلم بکار بست
بر عشق من فزود و ز اندوه من نکاست
دیدم که سرنوشت سیاهم جز این نبود
آری ، جز این نبود که پابند او شوم
چون ناله ای که بفشردش پنجه سکوت
از لب برون نیامده ، در دل فرو شوم
اکنون من و خیال من و انتظار من
وین شام تیره دل که در او یک ستاره نیست
گر بایدم گریختن ازچنگ این خیال
جز مرگ چاره سوز ، مرا راه چاره نیست
سوخته بال
چه پروازى بود
آمدنم به سویت
اى یار
که پرچین صداقت
عرق شرم نشست
و مفهوم عشق
سر به زیر افکند
چه پروازى بود
افسوس
آن پروانه
که پروازش را
بر فراز گل هاى نیلوفر مى افروخت
چه حقیرانه سوخت
از کوچه فریاد مى آمد
آى... کجایى؟
از سر کوچه بیداد مى آمد
آى... کجایى؟
و من در هفت برج عشق
خود را به تو بخشیده بودم
چه پروازى بود
آمدنم به سویت
اى یار
چه پروازى بود
آمدنم به سویت
اى یار
که پرچین صداقت
عرق شرم نشست
و مفهوم عشق
سر به زیر افکند
چه پروازى بود
افسوس
آن پروانه
که پروازش را
بر فراز گل هاى نیلوفر مى افروخت
چه حقیرانه سوخت
از کوچه فریاد مى آمد
آى... کجایى؟
از سر کوچه بیداد مى آمد
آى... کجایى؟
و من در هفت برج عشق
خود را به تو بخشیده بودم
چه پروازى بود
آمدنم به سویت
اى یار
